Καλοί ή κακοί γονείς;
Θα βρείτε διαφορετικές απόψεις όσο αφορά αν τα gouldian είναι καλοί γονείς ή όχι.
Τα gouldian εκτρέφονται στην αιχμαλωσία 136 χρόνια. Πιθανότατα τα πρώτα πουλια που ήταν πιασμένα από την φύση τρόμαζαν και παράταγαν τα αυγά τους εύκολα. Έτσι η μέθοδος υιοθεσίας και ανταλλαγής των αυγών πιθανότατα έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να βοηθήσει στους πρώτους εκτροφείς να πάρουν περισσότερα μικρά και έτσι το είδος αυτό έγινε δημοφιλές σε όλο το κόσμο.
Για τα σημερινά δεδομένα που το είδος αυτό στην αιχμαλωσία πια δεν κινδυνεύει, δεν μπορούμε να δικαιολογηθούμε την χρήση αναπαραγωγής με την μέθοδο υιοθεσίας.
Το να ασχολιόμαστε με ορνιθοκουλτούρα σημαίνει να βελτιώσουμε συνεχώς το είδος και την ράτσα (μετάλλαξη) που επιλέξαμε. Βελτίωση δεν είναι μόνο να μεγαλώσουμε το μέγεθος, η να επιλέξουμε καλύτερα χρώματα η πιο σωστό σχέδιο. Βελτίωση του είδος είναι και βελτίωση του στην δυνατότητα αναπαραγωγής, βελτίωση του χαρακτήρα, βελτίωση ανοσοποιητικού συστήματος κτλ. Συχνά τα παραβλέπουμε αυτό το κομμάτι.
Πολλά εισαγόμενα πουλια του εξωτερικού που προέρχονται από εκτροφέα-έμπορο (που ο στόχος του είναι μόνο πώληση πουλιών και όχι βελτίωση της ράτσας) αναπαραγονται μόνο μέσο υιοθεσίας. Δηλαδή με την χρήση θετών γονιών – κοινωνικών σπίνον. Αναπαραγωγή με θετούς γονείς απαιτεί από τον εκτροφέα διπλάσιο χώρο (κλουβιά) και διπλάσια έξοδα διατροφής και χρόνου που διαθέτει για καθαρισμό και φροντίδα. Επειδή για κάθε 10 ζευγάρια gouldian πρέπει να έχει 8-10 ζευγάρια κοινωνικούς σπίνους, και πολύ συχνά δεν είναι ζευγάρια αλλα τρία πουλιά μαζί. Οποτε το κόστος των gouldian που θα βγάλει μεγαλώνει. Ο εκτροφέας ξέρει ότι θα βγάλει πολύ παραπάνω πουλια με λιγότερες απώλειες. Και εφόσον η ποιότητα τον πουλιών δεν τον ενδιαφέρει ο εκτροφέας παραμένει ευχαριστημένος με αυτό που κάνει.
Τα gouldian δεν είναι κακοί γονείς. Τα gouldian αν έχουν καλό ένστικτο της αναπαραγωγής, και αν διατηρούνται σε άνετα κλουβιά, σε ένα μέρος που δεν τους ενοχλεί τίποτα θα μεγαλώσουν και 5 και 6 και ίσως και 7 μικρά χωρίς πρόβλημα.
Ας δούμε τι είναι τότε αυτό το ένστικτο αναπαραγωγής και γιατί κάποια πουλια το έχουν και αλλα σχεδόν καθόλου?
Όπως μεταλλάξεις χρώματος έτσι και ο χαρακτήρας των πουλιών μεταδίδεται κληρονομικά από τους γονείς. Από τα πουλια που δεν κλωσάνε έχετε περισσότερες πιθανότητες να πάρετε τους απογόνους που δεν θα κλωσάνε τα αυγά. Ενώ από τους γονείς που κλωσάνε και ταΐζουν τα μικρά μονα τους έχετε περισσότερες πιθανότητες να πάρετε τους απογόνους που θα φροντίζουν καλά τα μικρά. Ειδικά αν η αναπαραγωγή αυτή γίνετε για πάνω από 4-5 χρονια.
Δείτε αυτό το παράδειγμα:
Κάποιος αρχάριος εκτροφέας που ξεκινάει με 5 ζευγάρια gouldian την πρώτη χρονια χωρίς θετούς γονείς μπορεί να βγάλει μόνο 5-15 μικρά και αυτά από τα δυο ζευγάρια. Τα αλλα 3 ζευγάρια που έχει για κάποιο λόγο δεν κατάφεραν να βγάλουν μικρά. Λογικά για την επομενη χρονια θα κρατήσει τα ζευγάρια που του έδωσαν μικρά και θα φτιάξει αλλα 2-3 ζευγάρια από τα φετινά μικρά. Η λογική λέει ότι για παλιά ζευγάρια πουλιών που δεν αναπαράχτηκαν δεν υπάρχει τώρα ποια χώρος επειδή έχει βγάλει νέα πουλάκια και θα δουλέψει με αυτά. Τα παλιά πουλιά χαρίστηκαν σε κάποιον φίλο η άλλον εκτροφέα που ήθελε να τα δοκιμάσει. ( Είτε μπορεί να τους δώσει δεύτερη ευκαιρία για να τα δοκιμάσει και την επομενη χρονια αλλάζοντας τα ζευγάρια.) Οποτε την επομενη χρονια αν θα εφαρμόσει την ίδια πρακτική θα έχει λίγο περισσότερα πουλιά που μεγάλωσαν από τους γονείς gouldian. Τα πουλια που για κάποιο λόγο δεν αναπαράχτηκαν τα έβγαλε από το εκτροφείο του.